Znowu o marzeniach

Ten dzień mam przed oczami, jakby był wczoraj. Jedziemy samochodem. Pewnie trochę przekraczamy dozwoloną prędkość.
Piosenka Księżycowa i Varius Manx w radiu.
Późny czerwiec. Podlaski krajobraz za szybami.

I pytanie, które jakoś tak nagle, niespodziewanie...

Pytanie, na które, wytrącona z równowagi, odpowiadam NIE.
A potem chce mi się płakać.

NIE.

Nie marzę.
Nie mam marzeń.
Żadnych.

Cisza.
Smutna cisza.

Bo tak naprawdę to DLACZEGO?
Może myślałam, ze marzenie musi być wielkie? Przez naprawdę duże M? A takie malutkie, codzienne to wcale nie marzenia? I jak tu się przyznać, że jak bym tak najbardziej to chciała, żeby Filipinka mój list wydrukowała?
A może chodziło o coś zupełnie innego? Może łatwiej było mi myśleć, że ma być wielkie, bo takie trudniej będzie osiągnąć? I łatwiej usprawiedliwić samego siebie, ze nie robi się pierwszego kroku? Bo i tak się nie uda?
A może mi się nie chciało? Trzeba by było przecież wstać z fotela, buty założyć. Zrobić coś. A ja lubiłam sobie ponarzekać, że szaro buro za oknami.
Albo może myślałam, że marzenia są przywilejem? Dla innych. Nie dla mnie. Bo czym ja sobie zasłużyłam?
A może nie marzyłam... ze strachu? Że się spełni? Że będzie inaczej? A mi tak wygodnie tutaj...obok.
Albo może chodziłam tak mocno po ziemi, bo do chmur było zdecydowanie za wysoko?
Bo życie jakie jest każdy widzi... Sąsiad za ściana krzyczy. Nie ma miejsca na marzenia.
Może byłam zbuntowana? Obrażona? Przekorna?
Może głupia?
A może tylko nieszczera?
Może chodziło o coś jeszcze innego?

Nie pamiętam.

Ważne jest to, że było to jedno z TYCH pytań.
Niby małe pytanie, zwykłe takie, w przelocie, pomiędzy kanapką z serem a pomidorem. Niby jedno z wielu.
A okazało się jednym z najważniejszych.
Początek. Zmiana. Pierwszy krok. Wszystko się w nim zawarło.

W tym samochodzie zapragnęłam zmienić swoje życie. Chcieć marzyć.
I po prostu...zrobiłam to. Po cichutku. Pomalutku. Nie mówiąc nikomu.
Byłam wtedy w ciąży z pierwszą córką. I wiecie co sobie pomyślałam ?

Że ja nie chcę dla niej świata bez marzeń.

Dzisiaj wiem, że marzyć trzeba. I tak, moje dzieci słyszą to bardzo często.
Słysza ale co ważniejsze ... one to widzą.
Widzą marzenia, które nabrały realnych kształtów.
Male i te większe.
Bo można marzyć o wszystkim. O zobaczeniu toskańskich cyprysów. O książce. O nowych krzesłach. O biurku z szufladami. O pysznej kolacji. O tym, żeby dom zawsze lśnił, o przespanej nocy. O wakacjach na Florydzie. Albo o świętym spokoju;););)
Nawet jak się nie spełnią- ważne, że są. Że decydujemy się wyjść im naprzeciw.

Każdego dnia.
Każdego dnia nasze marzenia czekają na spełnienie. A my musimy im tylko dać szansę.
Bo jak nie my to kto?

Tabliczka - zrobiona przeze mnie dla mojego brata:)
Cudowna książka Jimmy Liao Dźwięki kolorów- polecona mi przez Adriannę z Wieczoru z książką (Musisz przeczytać ja, z dziewczynkami, koniecznie, powiedziała:))A recenzja książki tutaj:)
Czapeczka i rękawiczki Adki, zrobione przez bardzo zdolna dziewczynę, i kupione tutaj :)











A Wy? Co zrobicie, w nowym roku, ze swoimi marzeniami?
Życzę Wam wielu marzeń.
I dziękuję, że jesteście. Ten mijający rok był cudowny także dzięki Wam.