Trochę inaczej. Pewnego razu w Tarnowie.

On ma życie tam. Ja mam życie tu.
Mimo to blisko nam do siebie.
Kiedyś pisałam o Nim tutaj. Dzisiaj On napisał dla mnie.
I dla Was.

Pewnego razu w Tarnowie, czyli Dom where life happens obiektywnie.

Z Tarnowem mam wspólnego tyle ile z literaturą piękną – niewiele.

Ani się tam nie urodziłem, ani nie studiowałem, Ani żadnej z Tarnowa też nie znam, korzeni szukać raczej też na próżno, chyba że ich pędów, gdybym poznał Anię, ale nie o tym, nie o tym.

Właśnie w Tarnowie pierwszy raz trafiłem pod adres, który dziś jest wspólnym mianownikiem dla mnie i dla Ciebie, czytelniczko i czytelniku.. Adres ten to www.domwherelifehappens.blogspot.com

Dom where life hapens znam dosyć dobrze -czasem zamykam go od wewnątrz, gdy się ściemnia i gaszę światło w kuchni jak idę spać. Wiem też, że podłoga przy wyjściu do ogrodu bywa śliska i trzeba uważać na rurę w schowku, by nie uszkodzić jej głową, choć sprawdzałem i jednak jest dosyć wytrzymała… :-)

Gdy Zuzia czyta przed snem, a Maja schodzi na dół wszystkich wyściskać na dobranoc, Wiktorek i Adka zazwyczaj śpią już w najlepsze. Julitka pracuje nad blogiem a ja zawadiacko pytam Marcina czy jemu też wziąć coś do picia z kuchni, zerkając kątem oka, czy joysticki od PlayStation są naładowane, jako że sport w moich relacjach ze szwagrem odgrywa bardzo ważną rolę już od czasów Fifa ’98 :-)

Tego typu obrazkami mógłbym szastać jak dobry krupier żetonami, ale o sprawach prywatnych/rodzinnych/intymnych opowiadam niestety tylko i wyłącznie „out of record”, zwłaszcza, że w sukces rzeczonego Bloga wierzę tak mocno, że nie zdziwiłoby mnie, gdyby PAP zaczął publikować na swych łamach noty o nowopowstałych wpisach ;-) Poza tym zwykło się mówić, że co pojawia się w Internecie raz zostaje w nim na zawsze. Takie współczesne „exegi monumentum”.

Góry zdobywa się dlatego, że są.

Na rzeczony blog zaglądam bo opowiada pięknie o tym co dla mnie najważniejsze. Często przypomina mi też o czymś ważnym, bo pamięć do dat mam równie mocną jak Grecja gospodarkę.

Nie jestem blogerem, a jako że cierpię na miejski syndrom zbyt krótkiej doby i powiedziałbym nawet, że wolnego czasu mam tyle ile jest pustych miejsc parkingowych pod Biedronką dzień przed świętami – raczej nie czytam innych blogów. Ok, czasem zerknę na ona ma silę i szafę tosi, stąd pozdrawiam Iwonę i Julię ;-) Zmierzam jednak do tego, że dom where life happens to nie jest dla mnie „jeden z blogów”, tylko blog nad blogami, bo każdy wpis to trochę taka herbatka przy stoliku w kuchni, którą dobrze znacie ze zdjęć  :-)

Korzystając z okazji, będąc w okolicy puenty - dziś (12.08) Adrianka, najmłodsza córcia Julki obchodzi swoje urodziny! Potrzebowała sporo czasu, żeby się do mnie przekonać, początkowo reagowała na mnie płaczem, aż w końcu pewnego poranka wyciągnęła do mnie rączki w geście pojednania ;-)

Wszystkiego najpiękniejszego Malutka!

A z puentami w moich wypowiedziach bywa jak z autostradami w Polsce.

Każdy słyszał, nie każdy widział.

Ale słabe polskie drogi to tani konformizm. Drogi, tani, bez sensu. Nieomal oksymoron nawet z tej okazji popełniłem. Muszę już kończyć bo jest mi niewygodnie z laptopem w jednej i słownikiem Kopalińskiego w drugiej ręce ;-)

Stworzenie powyższego wpisu było dla mnie ogromną przyjemnością i wyróżnieniem. Mam nadzieję, że nie popsuję nim statystyk, a na wskaźniku liczby odwiedzin nie zaświeci się rezerwa...

Życzę Wam wszystkim udanego poniedziałku i reszty tygodnia a autorce bloga – mojej siostrze – niekończących się pomysłów na jego kontynuację :-)