Domowo.

Niektóre dni są inne.
To są dni, w których lubię się schować.
Cieszę się, że Zuzi trening odwołany, cieszę się, że w lodówce jajek nie brakuje i nie trzeba biec, załatwiać, kupować.
Jak pod ciepłym kocem, chowam się w tych dniach cała.
Chowam się przed jutrem.
Bo jutro całe w planach i bez chwili wolnej.
Zamykam drzwi na klucz. Przekręcam dwa razy.  I jedynie na spacer daję się wyciągnąć.

Nie ma mnie dla świata.
Zapominam o nim.

Ale jestem.
Tak naprawdę to właśnie wtedy.
Dla dzieci. Dla męża.
A oni są dla mnie.
Rozmawiamy wtedy więcej, słyszymy siebie lepiej.
Kawa tak szybko nie stygnie.
Na spacerze wcale nie tak zimno.
Przy dużym stole, z białym obrusem, siedzimy dłużej.
(nawet rosół jakoś tak inaczej smakuje)
Szarlotką zaczyna pachnieć.
Wszyscy mają na nią ochotę.
Sięgam po talerzyki... nie, jednak podam ją na tamtych.
A kompot wiśniowy czy z truskawek?
Każda mała rzecz ma duże znaczenie.
A czas płynie wolniej. Uważniej.

Są dni, w których lubię się schować. Nie wystawiać nosa.
Spod zwyczajności naszej, która wciąż, gdy chce, umie zadziwić.
Ale to dobrze, że dzisiaj, bez żadnych niespodzianek.
To dobrze.
I z nadzieją, że i niedziela niczym nas nie zaskoczy.
Gdy odcedzałam makaron, kilka kropel wody spadło na podłogę...
Pies podbiegł. Myślał, że to coś dla niego.
Słońce przebija się przez zasłony.
Wiktorek Adriankę w czoło pocałował. Widziałeś to?

W te dni bardziej jesteśmy razem.
Bardziej razem.
Bardziej jesteśmy.


A jutro...

to jutro !! daj spokój!! przestań !! nie mówmy o tym!!
To co? Jeszcze kawałek szarlotki?