Czasami muszę sobie popłakać.

Czasami wychodzę z domu i nie tęsknię.
Czasami proszę zabierz te dzieci gdziekolwiek, bo inaczej zwariuję, oszaleję, włosy sobie z głowy powyrywam.

Czasami patrzę w lustro rano i nie wyobrażam sobie, że jestem w stanie przetrwać z nimi kolejny dzień.

Czasami myślę tylko o sobie.

Czasami siedzę, dookoła ruszyć się nie można, bo wszędzie zabawki i resztki jedzenia, a ja siedzę. Tak po prostu.
Czasami włączam bardzo głośno telewizor, i udaję, że nie słyszę, że dzieci coś ode mnie chcą.
Czasami uciekam na zakupy, których akurat robić dzisiaj nie muszę.
Czasami marzę, że jestem na wakacjach tylko z mężem i w dodatku dobrze się bawię.
Czasami nie marzę o niczym poza tym, żeby się wyspać.
Czasami muszę sobie popłakać. Wypłakać te nieprzespane noce, ból pleców i gorsze dni.
Czasami nie mam żadnych wyrzutów sumienia.
Czasami denerwuje mnie, że już weekend i dzieci do szkoły nie pójdą.
Czasami mój cały dzień, to czekanie na spokojny wieczór.
Czasami nie chce mi się. Bawić w pociągi, czytać o chorym kotku.
Czasami nic mi się nie chce.
Czasami mam ochotę krzyczeć.
Czasami nie mam siły nawet krzyczeć.
Czasami mam ochotę wysłać moje dzieci na księżyc.

Czasami.
Daję jej prawo głosu.
Nie oceniam. Nie zwalczam. Pozwalam być.
Ciemniejszej stronie. Bycia matką.
Bo przecież nie można udawać, że jej nie ma. Bo ona jest.
Słyszę ją i akceptuję.
Rozumiem.
Pochylam się czasami  nad nią z czułością i proszę o ciche zamknięcie drzwi, żeby mogła odpocząć.

I wtedy jest dobrze. I wtedy będzie dobrze. Normalnie. Prawdziwie.
Tak jak ma być.

I głęboko wierzę, że dzięki temu, że przyznaję się do tych gorszych, ciemniejszych uczuć
...do ciemniejszej strony...
przyznaję się, najpierw sama przed sobą,
potem przed innymi
...dzięki temu tworzę miejsce na uczucia dobre.
Dużo miejsca.

Bo bez tych złych, te dobre by nie istniały.

I wtedy łatwiej zauważyć każdy przesłany uśmiech.
I wszystkie kocham na dzień dobry i dobranoc.
I spinki pasujące do sukienki.
I kolor nieba na rysunku.
I ważne rozmowy na nieważne tematy.
I ciepłe, proste gesty. Zrobić ci herbatę?
I nawet gwiazdy, gdy stoję nocą nad łóżeczkiem...

Wtedy łatwiej.