"przyjaciela znaleźć trudno..."

Opowiem wam jak to było.
I jak jest.

Kolejka po arbuzy była długa. Zakręcała. Kilka razy.
Moja mama stała w niej bliżej niż jej tata. Moja mama przyniosła arbuza do domu, jej tata nie.

Płakała.
Dziewczynka spod piątki. Ja mieszkałam pod szóstką.
Jakbym miała Wam powiedzieć, kiedy to się zaczęło, to powiedziałabym, że właśnie wtedy.

Moja przyjaźń z Nią zaczęła się właśnie tego dnia.
Tego dnia, w którym podzieliłam się z Iwoną moim arbuzem.
Ile to lat minęło? Dużo. Ze trzydzieści.
A przyjaźń trwa.
Sprawdzona.
Wzmacniana wiele razy.
Taka na dobre i na złe.
I taka do końca.

Zamieszkałam w drzwiach, naprzeciw jej, gdy miałam dwa latka. Kiedy trochę podrosłyśmy, pukałyśmy do siebie codziennie. Pośmiać się, popłakać, czasami nawet pomilczeć. Pożyczyć pół szklanki cukru.

Myślę, ze nie straciłyśmy ani jednego dnia.

Listy. Dzisiaj, gdy wracam pamięcią, listy to moje pierwsze skojarzenie z Nią.
Bo my wracałyśmy do domów po całym dniu bycia razem, po wygadaniu się za wszystkie czasy
... i zaczynałyśmy pisać.
Tak. Do siebie.
Listy.
Bo my nie jesteśmy w stanie powiedzieć ostatniego słowa.
Listy. Ze wstępem, rozwinięciem i zakończeniem.
Długie.
Ale jej zawsze dłuższe.
I zostawiałyśmy je pod wycieraczka albo przesuwałyśmy je po sznurku, łączącym nasze okna.

Po tym sznurku dostałam kiedyś wiersz o przyjaźni. Napisała go tylko dla mnie. Bo ona pisała też wiersze.

Razem wyjechałyśmy z naszego małego miasta. Wspólne studia przez chwilę, mieszkanie razem przez chwilę. Potem moja wyprowadzka. Jedna, druga. Potem jej.
I chociaż adresy ciągle różne, nasze drogi nigdy się nie rozeszły.
A listy nigdy nie przestały przychodzić. Pisałyśmy je niemal codziennie.
Tylko, że nie czekały już pod wycieraczką.
Miały kopertę i znaczek.
Ale zawsze były.
Przez te wszystkie lata.
Kiedy ona tu a ja tam. Potem ja aż tu, ona jeszcze tam.
Pamiętam, kiedy napisała mi w liście swój nowy adres. Na  wp.pl
Może i czasy nagle się zmieniły. Można było już szybciej i łatwiej. Ale my wciąż kolorowe koperty i papeterie w kwiatki.

Zatoczyłyśmy wielkie koło.
I znowu jesteśmy razem. Mieszkamy kilka minut od siebie, mimo że tysiące kilometrów od naszego miasta.
I mimo ze widujemy się często, dzwonimy do siebie codziennie, to...to i tak piszemy.
Listy elektroniczne;)

A listy na papierze piszą do siebie teraz nasze córki.

Łączy nas bardzo dużo. Bardzo mało dzieli. Podobnie patrzymy na świat, podobnie na ludzi.
Każda jej myśl, to też trochę moja myśl.
Razem dzielimy pasję pisania. Razem piszemy blogi.
Jeśli nie znacie jeszcze Iwony, zajrzyjcie koniecznie:

http://onamasilee.blogspot.com