spowiedź

To nie jest mój pierwszy raz.
Nie jest nawet drugi.

Kolejny raz tych samych pytań i wątpliwości.

Co dalej z tym blogiem?

Po co ja go piszę?
Dokąd z tym pisaniem, pokazywaniem fragmentów swojego życia, zmierzam?
Jakoś uparłam się, że muszę znać odpowiedź.
I że cel być musi jasny i przejrzysty.
Więc myślę. Mąż mówi, że za dużo;)
Myślę i jednocześnie odpuszczam pisanie.
Odpuszczam coś, co robić uwielbiam.
To niezwykle uczucie, kiedy siadam do komputera z kubkiem herbaty i zaczynam składać myśli w zdania.
Odpuszczam przyśpieszone bicie serca przy każdej publikacji posta,
przyśpieszone bicie serca gdy w telefonie widzę kopertkę i wiem, że to komentarz.
Gdy zaglądacie, jesteście, czytacie.
To wszystko, na czym mi zależy,
odpuszczam.
A rzeczywisty brak czasu stał się wygodną wymówką...
Nie wchodzę do własnego pokoju.
Omijam swój i tylko mój kawałek podłogi, jakim jest ten blog.
Mój świat, który pokochałam.
Moją odskocznię.
I sama nie rozumiem dlaczego.

Nie rozumiem dlaczego zatrzymałam się i stoję.

I chociaż czasami dobrze jest się zatrzymać,
przyjrzeć się rzeczom na spokojnie,
I chociaż czasami dobrze jest się zatrzymać,
to gdy zatrzymujemy się na dłużej,
zaczynamy się cofać.

A żeby się rozwijać trzeba iść.

A ja chcę się rozwijać. I chcę pisać bloga.
Więc obiecuję sobie poprawę i ...czas się zbierać.
W dalszą drogę.

Bo nawet jeśli cel jest niejasny,
zaufam i dam się ponieść.
Bo nawet jeśli cel jest niejasny,
to co się liczy,
to ta chwila, gdy jestem tutaj.
To, że uwielbiam tutaj być.

Bo nawet jeśli cel jest niejasny.
To co się liczy.
To droga.

To droga, która, jak w tym przypadku, może być celem.

Zdjęcia zrobione w Wildwood, NJ.
Co roku odbywa się tam turniej w piłce nożnej, na plaży. Beach Blast.
W tym roku ponad 36 tysięcy dzieci wzięło w nim udział !!
Zuzi drużyna wróciła bez medalu, ale w doskonałych humorach :) Atmosfera była wspaniała !