Obiecałam

Ile masz latek Wiktorku?
hmmmmmm....... tsy ????
hmmmmmm....... tsy !!!!
I dumnie pokazuje trzy paluszki. Albo dwa, bo jeszcze mu się trochę miesza;)

Dzisiaj Wiktor lubi piłkę nożną, kopary i śmieciary, gry na ipodzie i swoją młodszą siostrę.
Ze starszymi lubi się kłócić.
Lubi piec z mamą ciasta i szukać lizaków w babci torebce.
Nie lubi obcinania włosów. Nie lubi, gdy śnieg dostaje mu się pod rękawiczki albo gdy zabawki wydają ludzkie dźwięki;)
To dzisiaj.

A trzy lata wcześniej zabrali go nam.

Kiedy po traumatycznych przeżyciach z ciąży, dziesiątkach wizyt w szpitalu, wszystkich możliwych badaniach, wywołanym porodzie, poczułam jego ciepło, powiedziałam do męża, ze już go mamy, że jest bezpieczny, i kiedy mąż poszedł po wegetariańskiego hamburgera dla mnie, bo w końcu mogłam coś zjeść, i odetchnąć z ulgą, że już wszystko będzie tylko dobrze... i kiedy nasi rodzice w domu, mogli już otworzyć szampana...zabrali go nam.

Naszego wyczekanego synka.

Przyszedł lekarz, wytłumaczył co trzeba zrobić i co się może stać, kazał podpisać dokumenty i zabrali go na intensywną terapię.

Hamburger został nietknięty.

Ja zostałam sama.
Przytwierdzona do łózka na 24 godziny z powodu komplikacji.
Z największym na świecie strachem.
Z płaczem.
Z telefonem co godzina. Słyszałam od męża, że wszystko dobrze, wszystko dobrze...
Chociaż dobrze wcale nie było.
Ale musiałam w to wierzyć.

I potem go zobaczyłam. Te wszystkie rurki i igły... i on taki maleńki...
Nigdy nie zapomnę tego uczucia.
Tego uczucia, które po raz kolejny otwiera szeroko oczy.
Widzisz. Nawet nie lepiej. Widzisz. Po prostu. Widzisz.
Istotne i nieistotne.
Szczęście i nieszczęście.

Białe albo czarne.
Być albo nie być.

Obiecałam wtedy w zamian cierpliwość.
Obiecałam wtedy w zamian czas.
Obiecałam wtedy w zamian niepodniesiony głos.
Obiecałam pytać nie tylko o to, co w szkole.
Obiecałam dziesiątki wycieczek do zoo.
Obiecałam wycierać ręce z mąki, gdy będzie chciał znowu poczytać tę samą książeczkę.
Obiecałam wyłączać telewizor, gdy coś będzie chciał mi opowiedzieć.

Nie chciałam mieć spokojnych wieczorów.
Nie chciałam przesypiać nocy.
Oddałam wtedy prawie wszystko, żeby był.

I jest.

I mimo że to trwało chwilę.
Tydzień.

Wystarczyło.

I mimo że rurki i igły pamiętam już słabo, tego - że obiecałam - nie zapomnę nigdy.

Przepis na pyszną, szybką przystawkę - roladki z serem feta :

Papryczki jalapeno wydrążamy z pestek ( jak ktoś lubi bardzo ostre smaki może zostawić kilka pestek) i wkładamy po kawałku sera feta (w oryginalnym przepisie (Po prostu gotuj 2 - Pascal) był to kozi ser) i po listku świeżej pietruszki. Zawijamy papryczki bekonem, posypujemy ulubionymi przyprawami i podpiekamy w piekarniku do zrumienienia bekonu:)

Smacznego.

14 lutego pod tym postem dołączę informację o tym , kto wygrał kocyk w moim candy, więc jeśli braliście udział, to zapraszam do mnie jeszcze raz:)

Podjęłam decyzję.  Dziękuję wam za zabawę, za cytaty, za czas poświęcony na napisanie tych wszystkich pięknych słów. Aż do tej chwili nie mogłam się zdecydować. I  zamiast jednego kocyka uszyję dwa.

Kocyk wygrywa: Ola z bloga chwile w dłoni przymknięte i

 Ania z bloga Królowa matka i banda czworga.

Gratuluje Wam dziewczyny.

Julitta