Jest

Że w sercach, że w pamięci.
Że w balonie wypuszczanym co roku.

Że w bardzo trudnych rozmowach z dziećmi.

To oczywiste, że tam jest.

I w Niebie, którego dopatrzyłam się nagle.

Tego właśnie dnia.

Irracjonalnie, bo w ciemnych chmurach.

Taki promyk światła...

Pocieszenie i ulga obok Wielkiego Wozu, Drogi Mlecznej i chmur pierzastych.

Niebo zamiast nieba.

To nie koniec.

Nie umiałabym myśleć inaczej.

Nie chcę myśleć inaczej.

Ale przede wszystkim 

jest szczęściem, które nauczyłam się dostrzegać,
w małych rzeczach,
w krótkich chwilach,
w zabieganym dniu.

W dźwięku małych stópek śpieszących się do mnie,
  w zapachu wolno gotowanego rosołu,
w staranie zaplecionym warkoczu (tylko mama, cieniutki ma być)

Jest kroplami deszczu, które nauczyłam się czuć na skórze...

  

A kiedy stoję bezsilna z opuszczonymi rękoma

albo słaba na tyle, że nie mam siły nacisnąć klamki w kolejnych drzwiach.

Nagle myślę. To żart chyba. Jak nie dam rady? Oczywiście, że dam.

Wtedy jest siłą.

Nie ma jej na zdjęciach.

Nie powtarzam jej pięć razy, że obiad na stole

Nie trzymam jej ręki na spacerze.

Nie wiedzę jak cieszy się ze spadających liści.

Nigdy nie pomiesza masła z mąką.

Ale jest.
 Dopóki pamiętamy
 jest.