kobiety

Kobiety. Juz to pierwsze slowo bardzo dumnie brzmi prawda?
Trzy kobiety.
Mama moja. Najlepsza.
Mama mojego meza. Czyli moja tesciowa.
Moja przyjaciolka. Czyli taka moja siostra, ktorej nigdy nie mialam:)

Kazda calkowicie inna ale laczy je jedno. Moze i wiecej ale chodzi mi teraz o to jedno konkretne.
Laczy je cos, czego nie widac na pierwszy rzut oka.
Nie widac moze nawet na drugi i trzeci.
Chociaz ma sie przeczucie...

Ogromna sila wewnetrzna.

Sila, dzieki ktorej maja one, te kobiety, odwage kierowac sie w zyciu sercem. Zaufac intuicji. Zyc w zgodzie ze soba. Nazywac rzeczy po imieniu, mocno stapajac po ziemi. Spojrzec prosto w oczy.
Sila sprawiajaca, ze sa nie do zlamania. Zycie nierzadko je sprawdzalo. Bo tak to juz jest. Niemozliwe jest przejsc sucha noga przez te rzeke.
Sila, ktora i w czasie choroby karze sie usmiechac. Tak, ze sie nie domyslasz. I dopiero jak minie mowi jak bardzo bylo ciezko.
Sila, ktora ma madrosc i wie, ze w zyciu nie mozna sie koncentrowac na nagatywnych zdarzeniach. Bo zycie toczy sie dalej, trzeba ugotowac obiad i posprzatac. A wiosna przyjdzie i tak.

Sila, ktora napedza, zeby wyprobowywac setna juz chyba salatke, co roku robic sok malinowy, suszyc kilogramy grzybow, pierwszy raz w zyciu zrobic tort, odwaznie wystukac numer telefonu,  a z wloczki robic szaliki i czapeczki. A w planach o wiele wiecej. I ciagle dalej.

Sila, by byc zawsze obok. Byc obok, gdy ma sie ochote zamknac w ciemnym pokoju i wyjsc juz po wszystkim.
Sila by dbac o innych bardziej niz o siebie czasami. Ale ze swiadomoscia, ze i ja jestem wazna.
Sila dajaca oparcie i  miekka sofe na ktorej mozna owinac sie kocem. I herbate z cytryna.

A ja jestem blisko i obserwuje.
I zgarniam zachlannie dla siebie. I dla moich corek. Zeby i dla nich cos z tego.
Bo to dla mnie lekcja, na ktorej nie krece sie niecierpliwie w oczekiwaniu na dzwonek.
Podziwiam i ucze sie.

Te wszystkie historie, ktore napisalo dla nich zycie. I one z tak wysoko uniesionymi glowami.
Wyprostowane.
Dumne.
Zawsze wygrane.

DZIEKUJE. Nie moglam miec lepszych nauczycieli.





A to jest ksiazka o kobietach, ktora przeczytalam kilka dni temu.
Grazyna Jeromin-Galuszka. Kobiety z Czerwonych Bagien.
Przeczytalam w jedna noc, bo tak mnie zachwycila. Kupilam ja dawno temu juz, ale czekala na swoja kolej. A tam, na gorze posta, jest cytat z niej ktory sobie od razu powiesilam w kuchni. Na specjalnie do niego zrobionej przeze mnie deseczce.

A to ja jak czytam:)