Proszę Panstwa oto

Tylko po jajka i mleko wyskoczyłam... i na szaro się ubrałam...

A nagle jestem w centrum zainteresowania.
Nagle robi się bardzo gorąco.
Przymykam na chwilę oczy,
jeden głęboki oddech,
do dziesięciu nie mam czasu policzyć.
Zaczęło się.
Znowu.

Wiem, że nie ma odwrotu.

Coś się nie spodobało. Jakiś szczegół, kolor, słowo, ruch.
Scena
i my.
W roli pierwszoplanowej.
Ladies and Gentleman,
Proszę Państwa oto matka.
Matka z awanturującą się dwulatką.

Wszyscy patrzą
Nikt nie klaszcze.

Przez bunt dwulatka przechodziłam już trzy razy.
Powinnam wiedzieć. Mieć sposób.
Nie mam.
Czuję się bezsilna.
Próbowałam wszystkiego.
Nic nie działa.
Zaciskam zęby.
Skreślam dni w kalendarzu.
Bo wiem, że to minie.

I że wilk będzie syty i owca cała


(...)*

*tu następuje awantura godna sceny na której się znalazłyśmy


...i  dziękujemy za uwagę.
Kurtyna. Światła gasną.

Wychodzimy ze sklepu.
Córcia podskakuje. Na butach ma wisienki.
Jej ręka w mojej ręce.
W torbie w kwiaty niosę jajka i mleko
i ulgę, że na teraz już koniec.

Wdech nosem, wydech ustami.
Rytm serca powoli się uspokaja.
Słońce wychodzi zza chmur. Zrobimy razem jakieś ciasto.
Zerwiemy irysy do wazonu, poturlamy się na kocu.
O żabce poczytamy. Muchy będziemy ganiać.


I za jakiś czas tylko to będziemy pamiętać.




I mam nadzieję, ze nie zwariuję do tego czasu.


;)