Bo ja się tak bardzo boję.

Starsze dziewczynki wyprawiłam do szkoły, maluchy przed telewizorem kręcą kierownicami, grając w Mario Cars.
A ja się boję.
Ostatnie miesiące pochłania mnie projekt na który bardzo się cieszę
i bardzo w niego wierzę
ale
ale moja noc stałą się jeszcze krótsza niż była.
Zauważyłam pierwszy siwy włos,
mój dom wygląda koszmarnie
a do męża bardziej rzucam się niż mówię.

I tylko na stole wciąż gorący obiad,
i tylko wieczorem wciąż książeczka na dobranoc
a w sobotę będą faworki.
I wciąż rosną wspólne wieże z klocków,
wciąż cierpliwie czekam, aż uda się włożyć odpowiednią nogę w odpowiednią nogawkę
i biję brawo, bo skarpetki tez się udało nałożyć.
Wciąż.
Na to wciąż znajduję czas.

Powiedziałam sobie kiedyś, że nigdy, przenigdy tego nie oddam.
Pozwolę by mail został nieodpisany, telefon nieodebrany.
Ale nie pozwolę.
Nie pozwolę, żeby umykały mi najważniejsze rzeczy na świecie.
Pierwsze słowa.
Pierwsze kroki.
Pierwsze złości.
Pierwsze miłości.
Pierwsze rysunki.
Nawet k***a ma*ć pierwsze, gdy kredka się połamie ( no nie oszukujmy się)
I odkrywcze zdanie: mama zobacz ja mam d**ę.
Nie pozwolę.

Tak sobie kiedyś powiedziałam.

I boję się.
Że jednak mi się nie uda.
Że najzwyczajniej się nie da.

Że dżemu nie zrobię w tym roku, że pietruszki nie włożę do doniczek.
Że nie będziemy malowały kwiatuszków na paznokciach
Że tylko co tam w szkole zapytam.
Że nie będziemy wyskakiwać razem na spacer nad rzekę.
Że na kocach, w słońcu nie będziemy leżeć.
Nie będziemy wyjadać razem Nutelli ze słoika, oglądając serial.

Nie będziemy.
Bo ja nie znajdę czasu.
Bo ja nie znajdę sposobu, żeby to wszystko pogodzić.
I że kompromisy i zamawiane obiady mnie nie zadowolą.

Tego właśnie się boję.

Zdjęcia z naszego weekendu w miasteczku Wyomissing, PA


Post napisany pod wpływem emocji i łez, które mi poleciały po przeczytaniu tego pięknego wpisu w Szafie Tosi.