Bohaterowie moi

Wzruszają mnie historie najprostsze.
Historie takie na jedną stronę .
Jednym zdaniem takie.
Albo jednym spojrzeniem w oczy.
Historie dziejące sie na przystanku i w kolejce do kasy.
Wzruszają mnie ludzie w tych historiach.
Prawdziwi, że aż ciarki na rekach.
Mamy z ciężkimi wózkami i ojcowie samotni. Ale czy to na pewno samotność, gdy dziecko spi obok?

Ludzie wyciągający wnioski z codziennych lekcji.
Z uśmiechu przyjaciółki. Ze zdania w książce
i z rozmowy z sąsiadką.
Z ostatniego odcinka Dr. Housa.

Ludzie nie szukający daleko.
Za lasami i górami, niech sobie będą, w bajkach, te skarby do zdobycia.

Ludzie ciągle w drodze.
Mimo że pod górkę ta droga i wiatr w oczy.
Bo to takie ważne, być ciągle w drodze...

Ludzie mowiacy: Tak. Jestem szczęśliwy.
Bez ale.
I bez stawiania szczęściu warunków.
I tak jakoś mówiący... zupełnie głosu nie ściszając.

Jakby się nie bali, że los może zechce ich sprawdzić za te słowa.

Za te odważne rzucanie wyzwania.

Za ten śmiech głośny z byle czego.

Ludzie, ktorzy nie czekają z życiem.

I nie czekają, żeby się zatrzęsło.

A szklanka do połowy pusta spadła ze stołu.