Dziesiec lat

Bo tak jakos szybko sie wszystko potoczylo.
Decyzja. Bardzo prosta. Przylot. Dom. Dziecko jedne, drugie, kolejne.
Rozterki gdzies zostawiane miedzy polkami z platkami sniadaniowymi i maka.
Obawy zagluszane bolacymi brzuszkami, treningami pilki noznej, wycieczkami do zoo, kupowaniem swieczek na kolejne torty.
Watpliwosci ulatujace w trakcie mycia okien w cieplejszy listopadowy dzien. Ciekawe czy swieta beda ze sniegiem w tym roku?
Co by bylo gdyby mieszajace sie z promocja do kolejnej klasy i wyparzaniem sloikow na dzemy. Mamo jestem glodna, co na kolacje?

Pytania trudne, rzucane mimochodem, w kolejce po mrozona kawe. Bez odpowiedzi. Bo- tak, z podwojnym mlekiem, bez cukru. Aaa.. i moze jeszcze ciastko dla corki.
Tesknoty male - a pamietasz kolor tych letnich porankow? Nie? Ja pamietam.
I duze-Ludzie kochani. Bliscy nam tak bardzo.

Wewnetrzne burze w ciszy uspionego domu.

Male smutki przeplatane z wielkimi radosciami.
Wielkie smutki oddalane malymi usmiechnietymi buzkami.

I niezatrzymywana mysl, czy rzeczywiscie trawa tu jest bardziej zielona?

EMIGRACJA.

W tym roku, obchodze dziesiata rocznice przylotu do Ameryki. Z dwiema walizkami ciuchow, zdjeciem mamy, szkatulka od dziadka i ksiazka. I psem rasy beagle;)
Bez ogladania sie za siebie. Bez sentymentow (wiekszych).

Bedzie szampan. Naprawde drogi :)
Za te dziesiec danych nam pieknych lat i za kolejne.
Za nas.
Za ten Dom, ktory wybralismy stworzyc tutaj.
I za wnioski.
Emigracja i zaczyna i konczy sie w nas samych. A Dom jest tam, gdzie jestesmy MY.